Głaz przed dębem pamięci posadzono w Jakubowie w 2010 r. podczas obchodów 70 rocznicy Zbrodni Katyńskiej. Porucznik Teofil Zawadzki, kierownik szkoły w Jakubowie, został zamordowany w Katyniu przez NKWD.
Kościół jest jedną ze świątyń wybudowanych w stylu neogotyku nadwiślańskiego według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. Inicjatorem budowy był ks. Kazimierz Sobolewski, a została ona sfinansowana z ofiar parafian. Kościół został konsekrowany przez bp. Kazimierza Ruszkiewicza w 1905 r. Świątynia była remontowana w 1928, 1966 i 1990 r. Świątynia jest ceglana, trzynawowa, z wyniosłą wieżą nad wejściem frontowym. W wieży wiszą trzy dzwony, z których jeden pochodzi z 1648 r. Wnętrze świątyni utrzymane jest w stylu neogotyckim, ale znajdują się w nim także obiekty pochodzące z wyposażenia wcześniejszych świątyń jakubowskich.
W Sinołęce znajduje się zespół dworski. Starszy, drewniany dwór wzniesiono ok. 1830 r. dla Kacpra Buczyńskiego. Jest to budynek parterowy, nakryty dachem naczółkowym, kryty gontem, z czterokolumnowym, drewnianym gankiem. Nowszy pałac wzniesiony w 1911 r. dla Filewiczów w stylu modernistyczno-angielskim. Jest to piętrowy budynek z arkadowymi podcieniami, bez cech typowych dla polskiego dworu. Najstarszym budynkiem w zespole pałacowym jest drewniany spichlerz datowany na koniec XVII w.
Kapliczka przydrożna Halinów
Pomnik został odsłonięty w 1993 r. w pobliżu domu, w którym mieszkał Ludwik Walesiak. Był on kurierem w czasie powstania styczniowego. Został schwytany przez Kozaków i powieszony na drzewie, ale udało mu się przeżyć.
Zmarł dopiero w 1928 r. Na pamiątkę tego wydarzenia odsłonięto pomnik, na którym jest napis: „Ludwiku Walesiak w 1863 r. wolałeś ponieść śmierć niż zdradzić swoich braci. Kurierowi powstańczemu A. K. 1993 r.”.
Pałac rodziny Łubieńskich został wzniesiony w stylu klasycystycznym, przez Jana Łubieńskiego jako rodowa rezydencja. Od czasów powstania styczniowego często zmieniał właścicieli, po II wojnie światowej upaństwowiony popadła w ruinę. Gmach podpalono w 1976 roku na potrzeby filmu Antoniego Krauzego pt. “Zaklęty Dwór”. W otoczeniu ruin znajduje się częściowo zachowany park przypałacowy z okazami pomnikowych drzew.
Cmentarz żydowski w Okuniewie został założony prawdopodobnie w XIX wieku. W okresie II wojny światowej został zdewastowany przez Niemców. W 1988 r. z inicjatywy Fundacji Rodziny Nissenbaumów teren nekropolii został uporządkowany.
Na powierzchni 0,5 ha zachowało się kilkadziesiąt nagrobków lub ich fragmentów, z których najstarszy pochodzi z 1881 roku. Na cmentarzu znajduje się również grób, który do jesieni 2005 r. był oznaczony krzyżem. Jak twierdzą mieszkańcy, jest to mogiła polskiego chłopca, którego Niemcy wzięli za Żyda i rozstrzelali wspólnie z Żydami na cmentarzu.
Głaz upamiętniający ofiary II wojny światowej odsłonięty w 1981 r. Poświęcony jest mieszkańcom ziemi okuniewskiej, poległym i pomordowanym w okresie II wojny światowej.
Na kamieniu widnieje wizerunek orła i daty 1939-1944, a pod nimi znajduje się tablica z napisem: „Ofiarom II wojny światowej. Córkom i synom ziemi okuniewskiej rodacy 9-5-1981”.
Cmentarz parafialny w Okuniewie. Po prawej
stronie głównej alei (bliżej kaplicy) znajdują się groby kilku żołnierzy polskich poległych w sierpniu 1920 r. Na mogiłach tych postawiony jest pomnik z napisami:
“Bojownikom za wolność ojczyzny”, Rodacy 11.11.1928
Kościół św. Stanisława Kostki w Okuniewie pobudowany w latach 1823–1835 przez Jana Łubieńskiego, właściciela dóbr okuniewskich. Projekt jest przypisywany Chrystianowi Piotrowi Aignerowi.
Salowy kościół jest murowany, posiada nawę na planie prostokąta zakończoną węższą, półkoliście zamkniętą apsydą prezbiterialną, otoczoną pięciokątnym obejściem. Ściany wnętrza są rozczłonkowane pilastrami toskańskimi, między którymi są umieszczone płytkie wnęki arkadowe. We wnękach tych są umieszczone półkoliście zamknięte okna lub ołtarze. Chór muzyczny jest podparty trzema arkadami zamkniętymi koszowo. Fasada jest podzielona czterema pilastrami jońskimi i zwieńczona trójkątnym przyczółkiem z płasko rzeźbioną sceną Ukrzyżowania umieszczoną w tympanonie, powyżej jest umieszczony szczyt schodkowy. Na osi fasady znajduje się portal z trójkątnym przyczółkiem. Budowla posiada dach dwuspadowy pokryty blachą. Większość zabytkowego wyposażenia świątyni powstała w XVIII wieku. w ołtarzu głównym jest umieszczony obraz Trójcy Świętej, namalowany przez szkołę włoską na początku XVIII wieku.