Zespół dworski Łukówiec

Dworek w Łukówcu został wzniesiony na pocz. XIX w. Pierwotnie był to dwór wzniesiony z drewnianych bali w konstrukcji zrębowej. Nowsza część była już murowana usytuowana na piwnicach sklepionych kolebkowo. Otynkowany dwór na planie wydłużonego prostokąta posiada od frontu dwa symetrycznie rozmieszczone ganki z kolumienkami podtrzymującymi trójkątne szczyty. Dwutraktowy układ wnętrz był wielokrotnie przebudowywany. Prawdziwą perełką jest mieszczący się w jednym z pomieszczeń piękny, klasycystyczny portal wykonany z drzewa jesionowego intarsjowanego orzechem.

Młyn wodny „Dąbkowizna” z końca XIX w

Pozostałości drewnianego młyna wodnego „Dębkowizna” z końca XIX w., który po kilkukrotnej zmianie właścicieli wszedł w 1937 r. w posiadanie Teodora Chomka. Nowy właściciel przeprowadził jego gruntowną przebudowę. Piętrowy budynek młyna jest drewniany na podmurówce, do niego dobudowano dwuizbowe mieszkanie młynarza. Koło wodne nasiębierne o średnicy 1,8 m zastąpiono turbiną systemu Francisa.

Teren prywatny.

Młyn wodny murowany „Nożownia” z przełomu XIX i XX w.

W 1908 r. za czasów, Emila Gerlacha, powstała tu słynna fabryka noży. Przed pierwszą wojną światową zaprzestano produkcji noży, a w budynku nożowni założono młyn składający cię z jednego założenia kamieni i jagielnika. W 1922 r. produkcyjną część budynku podwyższono, tworząc dodatkową kondygnację w której zainstalowano dwie pary walców oraz dwa cylindry odsiewające, elewatory i ślimacznice, a do czyszczenia zboża łuszczarkę i tryjer. Koło wodne zastąpiono turbiną leżącą. Około 1937 r. założono dodatkowy silnik spalinowy o mocy 10 KM i przeprowadzono modernizację młyna.

Teren prywatny.

Zespół Pałacowy w Wielgolesie

Pałac zbudowany ok. poł. XIX w. – Od 1837 roku należał do Jerzego Fenshave, od 1862 roku do Jana Ordęgi, potem do Jana Kadowy, Jana Golcza i od 1888 roku do Władysława Golcza. Od 1904 roku do Bogdana Wyleżyńskiego i w tej rodzinie pozostał do 1944 roku.
Budynek neorenesansowy, nieregularny, wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, murowany z cegły, boniowany na narożach. Częściowo parterowy, częściowo piętrowy, podpiwniczony, z trójosiową częścią piętrową od wschodu, wysuniętą ryzalitowi od frontu i ogrodu, w którą częściowo wtopiona trzykondygnacyjna czworoboczna wieża. Od frontu ale nie na osi portyk złożony z dwóch par kolumienek toskańskich, drugi podobny portyk na tarasie od zachodu. Dach czterospadowy kryty blachą, na wieży czterospadowy blaszany hełm. Park krajobrazowy z 1 poł. XIX w. z okazami starodrzewu, z obszerna polaną, stawem oraz wzgórzem.

Obecnie teren prywatny.

Pałac wzniesiony w 1911 r., dwór z ok. 1830 r. oraz drewniany spichlerz z XVII w.

W Sinołęce znajduje się zespół dworski. Starszy, drewniany dwór wzniesiono ok. 1830 r. dla Kacpra Buczyńskiego. Jest to budynek parterowy, nakryty dachem naczółkowym, kryty gontem, z czterokolumnowym, drewnianym gankiem. Nowszy pałac wzniesiony w 1911 r. dla Filewiczów w stylu modernistyczno-angielskim. Jest to piętrowy budynek z arkadowymi podcieniami, bez cech typowych dla polskiego dworu. Najstarszym budynkiem w zespole pałacowym jest drewniany spichlerz datowany na koniec XVII w.

Dwór majątku Skruda z końca XIX w. – obecnie centrum kulturalne

Majątek Skruda powstał w 1630 roku. W jego skład wchodziły dobra ziemskie w Długiej Kościelnej, stawy rybne oraz dwory. Majątkami zarządzali administratorzy. Zapewne pod koniec XIX lub na początku XX wieku właściciele majątku Skruda zbudowali dworek.

Dwór był budowlą skromną i niedużą, ale jego architektura i otoczenie było interesujące. Posiadłość wraz z budynkami gospodarczymi otoczona była pięknym parkiem, ze wspaniałym drzewostanem, w którym znajdował się staw i altana. W 1933 r. właścicielem folwarku Skruda był ksiądz prałat Zygmunt Karczyński, który tuż przed wojną resztę majątku sprzedał, a sam wyemigrował do Anglii. Ostatnim właścicielem majątku Skruda był dr medycyny pan Łytkowski, na stałe mieszkający w Warszawie. Jego dobrami zarządzał p. Kuźma. Był to wspaniały administrator, który majątek doprowadził do rozkwitu. Wprowadził innowacje rolnicze, a okoliczni chłopi uczyli się od niego gospodarki rolnej.

Dwór i majątek pozostał w rękach państwa Łytkowskich do końca II wojny światowej. Po wojnie w 1944 r. dwór, podobnie jak wiele budowli tego typu, przeznaczono na cele oświatowe organizując w niej szkołę podstawową, a majątek ziemski rozparcelowano między okolicznych chłopów. Pod koniec lat 80-tych podjęto decyzję o budowie nowej szkoły. Jej budowa została zakończona w 1995 roku, a budynek został zaadaptowany dla potrzeb Domu Kultury.