Pozostałości drewnianego młyna wodnego „Dębkowizna” z końca XIX w., który po kilkukrotnej zmianie właścicieli wszedł w 1937 r. w posiadanie Teodora Chomka. Nowy właściciel przeprowadził jego gruntowną przebudowę. Piętrowy budynek młyna jest drewniany na podmurówce, do niego dobudowano dwuizbowe mieszkanie młynarza. Koło wodne nasiębierne o średnicy 1,8 m zastąpiono turbiną systemu Francisa.
Teren prywatny.
W 1908 r. za czasów, Emila Gerlacha, powstała tu słynna fabryka noży. Przed pierwszą wojną światową zaprzestano produkcji noży, a w budynku nożowni założono młyn składający cię z jednego założenia kamieni i jagielnika. W 1922 r. produkcyjną część budynku podwyższono, tworząc dodatkową kondygnację w której zainstalowano dwie pary walców oraz dwa cylindry odsiewające, elewatory i ślimacznice, a do czyszczenia zboża łuszczarkę i tryjer. Koło wodne zastąpiono turbiną leżącą. Około 1937 r. założono dodatkowy silnik spalinowy o mocy 10 KM i przeprowadzono modernizację młyna.
Teren prywatny.
Budynek dworca kolejowego z 1866 r.
Tramwaj konny został uruchomiony w 1902 r. w celu przewozu ze stacji kolejowej w Mrozach towarów potrzebnych do budowy szpitala w Rudce. Po zakończeniu budowy przewoził on ludzi do 1967 r. W 2011 r. został uruchomiony ponownie.
Pomnik w formie krzyża znajduje się na mogile położonej na cmentarzu parafialnym. Spoczywają w niej żołnierze polegli w walkach w 1939 r.
Pomnik został odsłonięty w 1938 r., w 20-lecie odzyskania niepodległości przez Polskę, jako hołd dla walczących w latach 1914-1920. Po II wojnie światowej dodano napis o poległych w latach 1939-1945, a później o walczących z komunizmem w latach 1944-1947. Pomnik znajduje się obok budynku urzędu gminy i miasta Mrozy.
Pomnik, który znajduje się obok remizy OSP w Mrozach, został odsłonięty w 2007 r. Obiekt składa się z kamiennego krzyża na cokole oraz dwóch tablic. Poświęcony jest ks. Kazimierzowi Fertakowi, proboszczowi parafii w Mrozach, kapelanowi Armii Krajowej, Szarych Szeregów i Narodowych Sił Zbrojnych.
Kapliczka, która znajduje się na latowickim rynku, jest murowana, czworoboczna, z czterospadowym dachem zwieńczonym metalowym krzyżem. W górnej części kapliczki znajduje się przeszklona wnęka.
Kaplica Mariawicka św. Walentego została ufundowana przez Franciszka Chrósta i Ludwika Redę – gospodarzy z Kamionki. Pobudowano ją w latach 1906-1910 r. Wznosili ją rzemieślnicy – bracia Wojciechowscy z Siodła.
W latach 30 XX w., mariawici stanowili około 25% mieszkańców Kamionki. Przed II wojną światową w Kamionce żyło 15 rodzin mariawickich, po wojnie było 7 rodzin, obecnie 2. Do kaplicy przejeżdżali też mariawici z Dzielnika – 4 rodziny, Kiczek – 2 rodziny i Walisk – 1 rodzina. W kaplicy odbywały się odpusty na św. Walentego – 14 lutego i Trójcę Przenajświętszą. W ostatni dzień każdego miesiąca odprawiano adorację ubłagania[1]. 4 czerwca 2004 opiekę nad zabytkiem objęli uczniowie Zespołu Szkół w Wielgolesie – młodzież regularnie sprząta budynek i przyległy teren. Kaplicę wpisano do rejestru zabytków 4 stycznia 2011 pod nr A-1000. Kaplica jest jednonawowa, wnętrze nie podzielone. Sklepienie drewniane, półkoliście zamknięte, wsparte na czterech drewnianych kolumnach, ze zdobieniami w górnej części, ustawionych na drewnianych cokołach. Świątynia usytuowana jest przy skrzyżowaniu dróg do: Latowicza, Wielgolasu i Walisk.
Pałac zbudowany ok. poł. XIX w. – Od 1837 roku należał do Jerzego Fenshave, od 1862 roku do Jana Ordęgi, potem do Jana Kadowy, Jana Golcza i od 1888 roku do Władysława Golcza. Od 1904 roku do Bogdana Wyleżyńskiego i w tej rodzinie pozostał do 1944 roku.
Budynek neorenesansowy, nieregularny, wzniesiony na planie wydłużonego prostokąta, murowany z cegły, boniowany na narożach. Częściowo parterowy, częściowo piętrowy, podpiwniczony, z trójosiową częścią piętrową od wschodu, wysuniętą ryzalitowi od frontu i ogrodu, w którą częściowo wtopiona trzykondygnacyjna czworoboczna wieża. Od frontu ale nie na osi portyk złożony z dwóch par kolumienek toskańskich, drugi podobny portyk na tarasie od zachodu. Dach czterospadowy kryty blachą, na wieży czterospadowy blaszany hełm. Park krajobrazowy z 1 poł. XIX w. z okazami starodrzewu, z obszerna polaną, stawem oraz wzgórzem.
Obecnie teren prywatny.