Piętnastowieczny cmentarz przykościelny Jeruzal
Piętnastowieczny cmentarz przykościelny Jeruzal
Piętnastowieczny cmentarz przykościelny Jeruzal
Cmentarz parafialny z pierwszej połowy XIX w. Jeruzal
Relikt średniowiecznego miejskiego układu przestrzennego w postaci prostokątnego rynku o wymiarach 100 na 120 m, usytuowanego na przecięciu głównych dróg do Wężyczyna, Łukówca, Wężyczyna.
Murowany budynek z 1924 r. dawnego urzędu gminy Jeruzal. Obecnie siedziba filii Biblioteki Gminnej w Mrozach
Kościół parafialny św. Wojciecha i Męczennika jest to budowlą drewnianą wzniesiona w latach 1757–58. Ufundowany został przez Kazimierza Rudzińskiego wojewodę mazowieckiego. Przebudowany w 1882 roku – przedłużono wówczas nawę, Kościół jest trzynawowy, drewniany, posiada konstrukcję zrębową. Budowla jest orientowana. Posiada mniejsze prezbiterium w stosunku do nawy, zamknięte trójbocznie, z boku znajduje się zakrystia. Od frontu i z boku nawy są umieszczone kruchty. Kościół nakrywa dach dwukalenicowy, pokryty gontem z ośmiokątną wieżyczką na sygnaturkębelce tęczowej znajduje się Grupa Pasyjna. Ołtarz główny i ambona reprezentują styl barokowy i powstały około połowy XVIII wieku. Chrzcielnica reprezentuje styl rokokowy i powstała w 2 połowie XVIII wieku. Dwie kropielnice: granitowa i drewniana powstały w XVIII wieku. Płyty nagrobne pochodzą z początku XVI wieku, jedna z nich jest ozdobiona stojącą postacią rycerza.
Murowany młyn wodny z połowy XX w. wraz z urządzeniami napędowymi.
Pozostałości po tym wczesnośredniowiecznym grodzisku, są stanowiskiem archeologicznym wpisanym do rejestru zabytków, które jest zlokalizowane tuż obok przystanku PKP. Grodzisko położone jest na wzniesieniu morenowym, otoczonym podmokłymi łąkami i polami. Posiada dwa wały owalne, których wysokość nie przekracza 3 m.
Pomnik upamiętniający żołnierzy NSZ z oddziału „Orła” poległym w walkach z sowieckim okupantem 28 czerwca 1948 r.
Cmentarz ewangelicki z początku XX w.
Młyn wodny murowano-drewniany z początku XX wieku należał do Bronisława Szwejcera, poźniej piekarza Ręczkowskieg, a obecnie jest w posiadaniu spadkobierców po J. Szostku. Spalony we wrześniu 1939 r., odbudowany w 1940 r. Założono wtedy turbinę, a młyn wyposażono w jedną parę walców, pytel sześciograniastych oraz łuszczarkę automatyczną. W 1950 roku do napędu młyna zastosowano silnik elektryczny, rezygnując jednocześnie z piętrzenia wody. Młyn ten był najdłużej czynnym młynem na obszarze gminy.