Kościół parafialny pw. św. Wojciecha z 1757-1758 r. 3

Kościół parafialny pw. św. Wojciecha z 1757-1758 r.

Kościół parafialny św. Wojciecha i Męczennika jest to budowlą drewnianą wzniesiona w latach 1757–58. Ufundowany został przez Kazimierza Rudzińskiego wojewodę mazowieckiego. Przebudowany w 1882 roku – przedłużono wówczas nawę, Kościół jest trzynawowy, drewniany, posiada konstrukcję zrębową. Budowla jest orientowana. Posiada mniejsze prezbiterium w stosunku do nawy, zamknięte trójbocznie, z boku znajduje się zakrystia. Od frontu i z boku nawy są umieszczone kruchty. Kościół nakrywa dach dwukalenicowy, pokryty gontem z ośmiokątną wieżyczką na sygnaturkębelce tęczowej znajduje się Grupa Pasyjna. Ołtarz główny i ambona reprezentują styl barokowy i powstały około połowy XVIII wieku. Chrzcielnica reprezentuje styl rokokowy i powstała w 2 połowie XVIII wieku. Dwie kropielnice: granitowa i drewniana powstały w XVIII wieku. Płyty nagrobne pochodzą z początku XVI wieku, jedna z nich jest ozdobiona stojącą postacią rycerza.

Stanowisko archeologiczne, na które składają się pozostałości po wczesnośredniowiecznym grodzisku 1

Stanowisko archeologiczne, na które składają się pozostałości po wczesnośredniowiecznym grodzisku

Pozostałości po tym wczesnośredniowiecznym grodzisku, są stanowiskiem archeologicznym wpisanym do rejestru zabytków, które jest zlokalizowane tuż obok przystanku PKP. Grodzisko położone jest na wzniesieniu morenowym, otoczonym podmokłymi łąkami i polami. Posiada dwa wały owalne, których wysokość nie przekracza 3 m.

Młyn wodny murowano – drewniany z początku XX w. 2

Młyn wodny murowano – drewniany z początku XX w.

Młyn wodny murowano-drewniany z początku XX wieku należał do Bronisława Szwejcera, poźniej piekarza Ręczkowskieg, a obecnie jest w posiadaniu spadkobierców po J. Szostku. Spalony we wrześniu 1939 r., odbudowany w 1940 r. Założono wtedy turbinę, a młyn wyposażono w jedną parę walców, pytel sześciograniastych oraz łuszczarkę automatyczną. W 1950 roku do napędu młyna zastosowano silnik elektryczny, rezygnując jednocześnie z piętrzenia wody. Młyn ten był najdłużej czynnym młynem na obszarze gminy.

Młyn wodny „Dąbkowizna” z końca XIX w

Pozostałości drewnianego młyna wodnego „Dębkowizna” z końca XIX w., który po kilkukrotnej zmianie właścicieli wszedł w 1937 r. w posiadanie Teodora Chomka. Nowy właściciel przeprowadził jego gruntowną przebudowę. Piętrowy budynek młyna jest drewniany na podmurówce, do niego dobudowano dwuizbowe mieszkanie młynarza. Koło wodne nasiębierne o średnicy 1,8 m zastąpiono turbiną systemu Francisa.

Teren prywatny.

Młyn wodny murowany „Nożownia” z przełomu XIX i XX w.

W 1908 r. za czasów, Emila Gerlacha, powstała tu słynna fabryka noży. Przed pierwszą wojną światową zaprzestano produkcji noży, a w budynku nożowni założono młyn składający cię z jednego założenia kamieni i jagielnika. W 1922 r. produkcyjną część budynku podwyższono, tworząc dodatkową kondygnację w której zainstalowano dwie pary walców oraz dwa cylindry odsiewające, elewatory i ślimacznice, a do czyszczenia zboża łuszczarkę i tryjer. Koło wodne zastąpiono turbiną leżącą. Około 1937 r. założono dodatkowy silnik spalinowy o mocy 10 KM i przeprowadzono modernizację młyna.

Teren prywatny.