Pierwszą świątynię wzniesiono równocześnie z ustanowieniem parafii, a konsekrowano w 1453 roku (wcześniej istniała tylko mała drewniana kapliczka ufundowana przez Kapitułę Warszawską). Druga drewniana świątynia powstała przed 1630 rokiem. W XIX wieku dobudowano do niej kaplicę i kruchtę główną, potem była wielokrotnie restaurowana. Była to budowla trzynawowa, na planie prostokąta, orientowana, o konstrukcji zrębowej, szalowana i wzmocniona lisicami. Całość przykrywał stromy dwuspadowy dach, kryty gontem. W neobarokowym ołtarzu głównym znajdował się obraz św. Anny i św. Joachima nauczających Maryję (II połowa XVIII wieku). Krucyfiks na belce tęczowej pochodził z I połowy XVI wieku. Organy zbudowano w 1894 r. Wszystko to spłonęło w nocy 9 września 2000 r., mimo że kościół był zabezpieczony na wszelkie dostępne sposoby. Tak zaginął najstarszy przykład mazowieckiej gotyckiej architektury sakralnej. Ostała się tylko kruchta główna i wolnostojąca dzwonnica z XVII wieku.

Z późnogotyckiego krucyfiksu z pierwszej połowy XVI w., umieszczonego na belce tęczowej, pozostał tylko zwęglony kikut. Spłonęły m.in. stare obrazy: neobarokowy z XVIII w., przedstawiający św. Annę i Joachima nauczających Maryję; ludowo-barokowy obraz Zmartwychwstania i XVII-wieczne malowidło przedstawiające adorację Najświętszej Maryi Panny przez chóry anielskie.

Po tragicznym pożarze zdecydowano się na budowę świątyni murowanej; plany wykonał arch. Aleksy Dworczak z Łodzi.

Dzwonnica i plebania przy kościele św. Anny są wpisane do rejestru zabytków.

Źródło: https://www.niedziela.pl/artykul/639/nd/Zgliszcza-w-Dlugiej-Koscielnej 

https://warszawa.gosc.pl/doc/4350762.Dluga-Koscielna-nawet-pozar-nie-zamknie-zrodla-laski